Weg wijs
Of ik mij er bewust van ben dat het winter is, vroeg iemand me van de week. Ik kan je vertellen vanuit de grond van mijn hart, en vanuit mijn bevroren voet op het gaspedaal, dat ik daar inmiddels wel achter was ja. Het is ook niet dat ik geplánd had om nu een reis te beginnen. Soms is het leven geen kwestie van keuzes, maar van accepteren hoe de dingen lopen. Reizen is leven. Uren door de mist rijden door pastelkleurige Franse dorpjes, mooie mensen ontmoeten, buiten zijn. Maar het is ook huilen in je eentje in the middle of nowhere, wakker worden in de vrieskou, en noodgedwongen leren dat je ook prima op een emmer kunt poepen als het even zo uitkomt.
In Boerdonk kreeg ik vertrouwen in mijn busje. Ik kreeg les in auto onderdelen, het vervangen van een wiel, een nieuwe gordel. Alle dingen waarover ik stresste verdwenen en ik ging er steeds meer van begrijpen, zo fijn! En zo vertrok ik eerste kerstdag richting Brussel, waar ik al even welkom ontvangen werd door een lief stel, via Couchsurfing. De dag erna ben ik alweer vertrokken, omdat ik de parkeerplaats in Ukkel absoluut niet vertrouwde. Ik zal je de details besparen maar netjes was het er niet. Ik vertrok die dag naar Pont-Sainte-Maxence; een saaie parkeerplaats met lieve buren.
De dag erna heb ik mijzelf een uitstapje naar Auvers-sur-Oise gegund, het dorp waar Van Gogh zijn laatste adem uitblies. Het graf waar hij ligt, naast dat van zijn broer, was erg indrukwekkend. De kerk, het Gemeentehuis, ik herkende het allemaal. Maar zodra de eerste Japanners het dorp binnendrongen ben ik maar weer gegaan. Naar Maurepas. Een prachtige parkeerplek aan een meertje. Oude bekende migraine was er ook. Na 2 dagen kon ik verder via Amboise naar Juignac.
Daar was ik welkom bij een super gezellig stel in een frans landhuis. Met hun vrienden hebben we oliebollen gebakken, gewandeld en veel gedanst met oud en nieuw. Belachelijk leuk. Heel veel speculaties over de te winnen loterij met ons gezamenlijke lot, kaasjes, stokbroden en wijntjes later vond ik mezelf puur op mijn gemak aan hun keukentafel, deze blog te typen.
Gisteravond rond een uur of 1, in mijn bed op een zolderkamer gebeurde er iets moois. Ik was aan het piekeren over het rijden in de bergen dat er aan komt. Ik kon het niet loslaten. Op dat moment zag ik in mijn ooghoek iets bewegen in mijn raamkozijn. Ik keek, en stond oog in oog met een prachtige kerkuil! Het beestje bleef echt even zitten, leek niet geschrokken en keek me al die tijd recht aan. Ik was overdonderd door dit contact en de schoonheid van het witte gezichtje dat mij aanstaarde. Zo overdonderd, dat alles losliet. Het vertrouwen kwam terug en de stress verdween.
Het is weer tijd voor tijd alleen. Op naar Spanje.
