Warm welkom
goed, waar was ik gebleven…
Na Nijmegen was ik in Kranenburg. Meteen over de grens zijn er ineens dingen als bergen en bossen, heerlijk. Daarna ben ik doorgereden naar mijn tante in Hummelo. De rustige, groene omgeving deed me goed. In tegenstelling tot de onbeperkte toegang tot het internet. 80 goede gesprekken, maaltijden, wandelingen, een verjaardag en een nieuw ingericht kantoor verder, was het tijd om te vertrekken. De bus had helaas alweer besloten kapot te gaan (kleinigheidje, maar met drukke garages toch wel een probleem). Alice was bij, inmiddels de tweede, garage aangekomen en had me veel stress bezorgd, waar ik totaal nog niet mee om kan gaan. Enfin, om de hoek bij de garage moest ik een kwartier wachten op de bus naar Dieren. Al snel scheen de zon weer en het duurde niet lang of er kwam een ingeving; als ik nou dat kwartier eens met mijn backpack en duim omhoog langs die weg ga staan? Binnen 5 minuten werd ik opgepikt door een net stel in een nog nettere, vers gestofzuigde auto. Snel gooide ik m’n tas op de achterbank en stapte met vieze voeten en schuldgevoel in. De ontzettend aardige mensen brachten me naar het station waar ik direct in de trein naar Zwolle kon stappen. En zo kwam ik vrolijk, een half uur eerder dan verwacht, aan in de stad aan de Ijssel.
Met mijn dierbare vriendin Anna heb ik wederom 6 bijzondere dagen gehad. We waren beiden op zoek naar een evenwicht tussen werken en rust, tussen tijd voor de wereld en tijd voor onszelf. Kat Esja kwam overal nieuwsgierig bij zitten terwijl wij kletsten, knutselden en kookten. Een bezoek aan de sauna, een hoop bankhangen, bezoek aan De Fundatie, fijne wandeling met mijn nichtje en het bezoeken van rommelwinkels later, was het weer tijd om te vertrekken.
Ik haalde mijn lieftallige Alice op bij de garage en heb een nacht op een camperplaats geslapen met flinke wind en regen. Even tot mezelf komen, even alleen zijn.
“De wind waait waar ik slaap…
de bomen buigen boven mijn bed”
De twee nachten daarna heb ik doorgebracht op mijn oude vertrouwde slaapkamertje bij mijn ouders. Dat was ook speciaal. Ik richtte een tentoonstelling in met mijn vader en kwam tot rust naast de houtkachel met mijn moeder.
Wat een race, wat ben ik weinig alleen geweest, wat heb ik veel gevraagd van mezelf en tegelijk willen leren. Hoe moet ik verder?
Het antwoord kwam snel, de vraag was niet hoe maar “Ahoe”? Deze zin vraagt om een uitleg, ik hoor het jullie denken. Een aantal vrienden lachen nu hard en weten waar ik het over ga hebben: Het geweldige oerfeest in Boerdonk. Het vieren van een twee verjaardagen, samenwonen en het afsluiten van een heftig jaar van twee dierbare vrienden. Met als thema: holbewonerstyle. Geweldig. Tussen de berenvellen, panterprint en schapenvachten dansten we de nacht door. “Ahoe” werd de favoriete uitroep en de locatie veranderde in een grot. Wat een fantastische vrienden heb ik. Ik werd er emotioneel van, kreeg migraine en moest veel huilen, loslaten. Maar alles mocht er zijn en iedereen was lief. Ook kreeg ik het aanbod om op deze mooie plek tot rust te komen, en wat langer dan die dag te blijven hangen. Een last viel van m’n schouders. Het rennen mag even stoppen. Hier tussen de weilanden en het bos.
Tot snel lieve mensen
