Tough cookie
Na het hele autopech verhaal en de ontmoeting met de uitvinder kwam ik in Benfeita terecht. Of nou ja, in de “Magic Valley” om de hoek. Ik werd hartelijk ontvangen in de yurt van Haico op een hele steile helling. Het was fijn om weer te kunnen praten met iemand en me veilig te voelen.
Hier heb ik ook mijn eerste geluksmoment onder de douche ooit gehad. Sommigen van jullie zullen weten hoe bijzonder dit is; want ik heb het niet zo op douchen. Maar daar stond ik, buiten, onder het met vuur warm gestookte water, uitkijkend over de vallei onder mij. De zon scheen en ineens klonk er heerlijke muziek uit de yurt. Wauw, ik was zo gelukkig!
Ik viel meteen met m’n neus in de boter want de buren verderop zochten een house-sitter voor deze week! Dus ik heb een week heerlijk in een huis gezeten met een houtkachel, 3 katten en een uitzicht van heb ik jou daar. Hemels, zou je zeggen, maar er bleek een addertje onder het gras te schuilen…
Ik was al dagen wat gestresst en aan het malen in mijn hoofd. Op een avond had ik gegeten en wat gesnoept uit de kast. Je moet een cookiemonster als ik ook niet alleen laten in een huis met onbewaakte koekjes. Daarna was ik aan het chatten met een vriend (waarvoor dank William). Ik begon me steeds zwaarder te voelen, mijn hartslag werd steeds hoger. Toen ik opstond liep ik iets omver en struikelde bijna over een van de katten. Dit was niet goed. Ik had nog nooit een paniek aanval gehad, maar wel al dagen het gevoel dat ik te ver aan het gaan was, dus ik schoof het daarop af. Naar de wc gaan was een hele expeditie, en het verhuizen naar de slaapkamer idem. Het chatten werd ook steeds vager, dus zijn we gaan bellen. Ik kreeg een enorme eetbui, en daar begon me iets te dagen…
Ik herken deze symptomen, dacht ik. Zou er iets in dat home made cookie hebben gezeten van straks? De paniek werd er niet minder om en de balken boven mij werden ook steeds interessanter. Er verzamelden zich allerlei figuurtjes boven mijn hoofd. Ik wilde slapen maar telkens als ik langzaam verdween in de verschillende lagen tussen bewustzijn en slaap, schrok ik wakker met de angst voor zuurstoftekort. Uren heb ik met William gebeld, en het was laat. Op een gegeven moment ben ik in een diepe slaap gevallen.
De dag erna heb ik me ernstig afgevraagd: was dit een paniek aanval? Of was dit spacen? Dat is eerste is mij onbekend, met dat tweede heb ik wat meer ervaring. Maar het kan toch niet echt zijn dat er wiet in het spel was? Dat geloof je toch niet?
Maar jawel, vanochtend kwam het verlossende antwoord: ik had geen paniek aanval, het gaat gewoon goed met me, geen burn-out verschijnselen, nee. Het waren space koekjes in die bewuste trommel, en ik had een flinke op gehad.
Wat een verhaal.
