Mijn leven is een schommel
Dit is de zin die gisteren in mijn geheugen gegrift werd. Door een jongetje van een jaar of 8 die na een wandeling met zijn ouders ontzettend verheugd was een schommel te zien in de speeltuin van het restaurant. “Een schommeeeeeeeeeeeeeeel! Mijn leven is een schommel!”
Ik kon wel janken, zo mooi. Hij omschrijft precies het gevoel dat het leven mij de laatste tijd geeft. Kriebels in je buik, bijna eng, altijd de kans dat je er vanaf valt maar het is de gok waard. Je wordt gedragen en verliest de controle, je wordt alle kanten op geslingerd maar het is zó fijn. Het is net of je vliegt.
Van de week vloog er nog een mooi moment mijn leven binnen. Ik wandelde met mijn vader in het bos bij de stad waar ik ooit thuis was. Hij leerde me welke planten je kunt eten, en de namen van de bomen. We stonden stil bij een boom en opeens keek ik in het gezicht van een slapende kerkuil. Voor de mensen die mijn blogs gevolgd hebben gaat hier misschien een belletje rinkelen. Er kwam namelijk aan het begin van mijn reis ook een kerkuil op mijn pad (Zie: https://www.liesgeven.nl/blogpost/weg-wijs/) .
En nu ik een tijdje terug ben in de Lage Landen wéér. Het beestje werd wakker en keek me van twee meter afstand recht aan in mijn ogen, dit keer op klaarlichte dag. Ik zei tegen mijn vader, een vogelaar: “Pap er zit een uil!” We zagen hoe de uil vliegend verdween in de verte. We konden onze ogen niet geloven dit te zien op klaarlichte dag, zó dichtbij. De uren ervoor vertelde ik mijn vader dat er bijna elke dag van dit soort bijzondere dingen gebeuren in mijn leven, sinds ik het ben gaan leven zoals ik wil. Noem het toevalligheden, noem het synchroniciteit, wat je wilt. Frappant is het zeker. Mijn vader snapte het volledig na het ervaren van dit bijzondere moment met de uil. Ik was blij het dit keer samen te ervaren, want soms denk ik dat ik gek wordt of dingen fantaseer. Maar het is er echt. En het maakt mijn leven tot een waanzinnig verhaal.
Ik word alle kanten op geslingerd in een grote speeltuin. Bijna elke dag denk ik: hoe kom ik hier nou weer terecht? Steeds kom ik terug op plekken waar ik ook was voor mijn reis en kijk ik mezelf in de spiegel, through the looking glass. Ik ben nu al benieuwd naar wat vandaag me gaat brengen…
