Dag 2020

Goed, waar waren we.

Ik zal maar weer eens schrijven, dacht ik. Dat dacht ik al weken en maanden eerder maar het kwam er niet van het te posten. Ik schrijf veel in mijn dagboek en ik schrijf aan een boek. Verder klus ik aan mijn nieuwe caravan, werk ik tegenwoordig als vrijwilliger op het Hof van Moeder Aarde, maak ik nog steeds websites en ben ik met een heel nieuw concept bezig waar ik mijn geld mee wil gaan verdienen ^^

Nadat mijn leven een schommel bleek te zijn (zie vorige blog), ben ik Nederland weer uit gevlucht. Ik trok het hier niet. Het was een combinatie met teveel mensen die me graag wilden zien, een to-do lijst die maar groeide en groeide, het verblijven in steden en vooral: ik was zo extreem mezelf geworden in Portugal dat dat soms niet meer aansloot bij de wereld waar ik weer terug in terecht kwam. Ik ontmoette op mijn terugweg van Portugal Valentin en werd uitgenodigd mee druiven te gaan plukken in de Ardèche. Dat leek me echt top, maar het was moeilijk te regelen om daar te komen zonder vervoer (bus kapot, nu gemaakt en te koop!) en weinig geld. Maar de redding kwam uit onverwachte hoek; mijn lieftallige automonteur en vriend Roberto had zin in avontuur. Dus wij 13 uur rijden naar een festivalletje in Charente. We werden fantastisch ontvangen onder bomen met kaarslicht, en wijn én kaas uiteraard. Na een weekend lol en eindelijk dansen vertrok Roberto om de rit in z’n eentje weer terug te maken. En ik bleef daar. Er volgde een week wildkamperen, naaktzwemmen, muggen meppen en genieten van lekker eten en wijn. Daarna vertrokken Valentin en ik richting de Ardèche.

Wat een paradijs. We woonden 2 maanden in een yurt, 15 minuten lopen van een drooggevallen, doch sprookjesachtige, waterval. We plukten ’s ochtends druiven voor een fantastisch bedrijf die natural wine produceerde. Daar kregen we volop te eten en drinken, speelden we Palets Breton in de hete middagzon en keken we elke avond naar de sterren boven ons huisje. Mijn Franse vriendje sleurde me overal mee naartoe, van bergtoppen naar watervallen, van grotten tot gekke vrienden. Het was fantastisch.

Ook was het vermoeiend de taal niet te spreken, al leerde ik natuurlijk snel. Maar ik was na 2 maanden echt moe. Moe van het mezelf niet kunnen uiten, moe van het afhankelijk zijn van iemand. Ik ben terug gegaan naar Nederland. Ik had hier nog zoveel dingen te fixen die ik wel voor me uit kon blijven schuiven, maar dat kost toch ook energie.

Bij mijn tante ging ik de officiële 10 dagen quarantaine aan. Wat ook weer een bijzondere tijd was. Daarna bracht ze me terug naar mijn geliefde Boerdonk. Waar ik dit keer meer dan een maand thuis was. Waar ik heel veel regelde en werkte, een caravan kocht en bovenal; een waanzinnig fijne tijd had met de lieve Robert, Willemijn, familie en dieren.

Sinds een week ben ik verhuisd, net voor de lockdown, naar opnieuw een paradijsje op aarde. Tijd voor een winterslaap, creativiteit, nieuwe mensen ontmoeten en spiritualiteit. Tijd om het afgelopen jaar te verwerken, want wat is er veel gebeurt. Ik durf het bijna niet te zeggen; maar voor mij was 2020 een waanzinnig goed en bijzonder jaar. Gek toch dat het soms lijkt dat dat gevoel er niet mag zijn. Er zijn zoveel mensen die er erg aan toe zijn, de wereld staat in de fik. En ik zal dat nooit ontkennen, wil er voor iedereen zijn. Maar wat een geluk heb ik met mijn leventje. Ik ben nog elke dag blij met de enorm heftige keuze die ik vorig jaar maakte.

I did it my way

I will keep doing it my way